Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς Βερώνη;

Το νέο της παραίτησης του Χρήστου Βερώνη από τη θέση του Δημάρχου Μυκόνου το έμαθα τηλεφωνικά ξημερώματα Πρωτοχρονιάς. Ήταν λόγος να θυμηθώ τη γιαγιά μου την Κατερ’νώ, Θεός σχορέσ’ την. Μια γλυκύτατη γυναίκα, του 1890 γεννηθείσα. Τον Ιούλη του 1973 είχε μεγάλο καϋμό που θ’ «απόμενε η Ελλάδα χωρίς βασιλιά».

-Με δίχως κεφαλή απομείναμε, πάει η Ελλάδα μας, πάει!

Όχι, η γιαγιά δεν ήτανε «βασιλικιά». Ανήκε στη γεννιά εκείνη που δεν είχε ζήσει άλλη κατάσταση πλην της …Βασιλικής Δημοκρατίας. Από τότε πέρασαν χρόνια κι άλλα χρόνια. Ήρθανε πρόεδροι και πρωθυπουργοί… έφυγαν πρόεδροι και πρωθυπουργοί κι όμως η ακέφαλη Ελλάς πορεύεται ακόμα στο χρόνο και στην ιστορία.

-Και τώρα, με δίχως κεφαλή, …τι θ’ απογίνει το νησί;

Και ποιος αλήθεια θα πάρει τη μεγάλη ευθύνη να εξηγήσει στους εφήβους της Μυκόνου, τη Generation V,  ότι υπάρχει ζωή και «μετά V-ερώνη»; Γιατί, περισσότερο απ’ όλους οι σημερινοί έφηβοι κινδύνευαν να πιστέψουν πως έτσι παίζεται το παιχνίδι της Δημοκρατίας. Γενιέσαι κι είναι ο Βερώνης Δήμαρχος, πας στο πανεπιστήμιο κι ο Βερώνης πάντα εκεί. Ζήσαμε να το δούμε κι αυτό. Τα 16χρονα στους δρόμους κι ο Βερώνης σπίτι του! Αν ζούσε η γιαγιά μου δεν θα το άντεχε!

…

Την απόφασή του για παραίτηση λέγεται πως δεν την είχε μοιραστεί με κανέναν. Ούτε με τους στενούς του συνεργάτες και τους πολιτικούς του μέντορες. Εξέπληξε όλο το Δημοτικό Συμβούλιο κι αυτόν τον ίδιο τον κ. Παυλόπουλο, τον κ. Τριανταφυλλίδη, την κυρία Μαρίκα! Όλους!

Ίσως είμαι ο μοναδικός άνθρωπος στο νησί που το πιστεύω αυτό. Εννοώ το πιστεύω βαθειά και ουσιαστικά, γιατί ελλείψει άλλης ενημέρωσης όλοι προσπαθούν να πεισθούν με όσα ανεπισήμως διαρρέουν. Εγώ λοιπόν το πιστεύω γιατί είναι χρόνια που μιλώ γι αυτή την ιδιότυπη μοναξιά του Χρήστου Βερώνη, μια μοναξιά που ενσυνειδήτως έκτισε ο ίδιος όλα αυτά τα δεκαοκτώ χρόνια της δημαρχίας του. Είναι η μοναξιά της εξουσίας. Η μοναξιά του όλα τα ορίζω, όλα τα διοικώ, όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω, όλα εγώ …εγώ …ο Δήμος είμαι Εγώ!

Στην ιστορία του τόπου μας καταγράφεται πολιτικά με τον διχασμό της κρίσης των συμπολιτών μας:

-γι άλλους ένας επιτυχημένος και μακράς θητείας δήμαρχος που βάζει τη Μύκονο με καλά οργανωμένες υποδομές στον Παγκόσμιο τουριστικό χάρτη- ένας Κουζής Γεωργούλης* του 20ου αιώνα-

-και γι άλλους ένας άφιλος και εργασιομανής πολιτικός, μοιραίο πρόσωπο της τραγωδίας που βιώνει το νησί μας τις τελευταίες δεκαετίες – ένας Οιδίπους.

Ο διχασμός εκφράστηκε και στις τελευταίες Δημοτικές Εκλογές τον Οκτώβρη του 2006 όπου μόλις και μετα βίας εκλέχτηκε με 50,05%

Η αυλαία της θητείας του Χρήστου Βερώνη έκλεισε με μια τεατράλε κίνηση που μας άφησε όλους άφωνους. Απ’ όλους τους λόγους, που έως τώρα οι πολιτικές αναλύσεις κι ερμηνείες ή το «ράδιο αρβύλα» έχουν φέρει ως τ’ αυτιά μας, διαλέγουμε τρεις:

-αδιέξοδο από πολιτικές πρακτικές και πιέσεις,

-λόγοι πολιτικής του ανέλιξης,

-λόγοι υγείας.

Απευχόμενος με όλη μου την καρδιά τους τελευταίους, εύχομαι κατευόδιο για τους δεύτερους, αν και πολύ φοβάμαι ήταν μια πέρα για πέρα λάθος πολιτική κίνηση. Για τους πρώτους, που πιθανόν να τον οδήγησαν στο αδιέξοδο ενός τέτοιου διαβήματος, θα πρέπει να σκαλίσουμε κυρίως εδώ κι εδώ για να βρούμε τυχόν ίχνη.**

Το ζητούμενο αυτή τη στιγμή δεν είναι το πολιτικό μέλλον του Χρήστου Βερώνη. Δεν είναι καν’ η διαδοχή του! Το κύριο ζητούμενο στη Μύκονο  σήμερα είναι το ξετύλιγμα του κουβαριού των συσσωρευμένων προβλημάτων. Είναι η μαύρη τρύπα της ευνομίας. Είναι η ανάγκη για συνεννόηση.

Επί πολλά χρόνια υπήρξα αντίθετος στις επιλογές της δημαρχίας Βερώνη. Την άποψή μου την έλεγα πάντα με παρρησία κι ευθύτητα. Κυρίως με την υπογραφή μου. Δεν έτυχα βέβαια ανάλογης συμπεριφοράς από πλευράς του. Σήμερα, σεβόμενος το fair play, περιορίζομαι σε τούτα τα λίγα. Ο Χρήστος Βερώνης εξάλλου δεν είναι πια εδώ. Μαθαίνω πως έφυγε κι από το νησί. Εύχομαι για διακοπές, γιατί αυτό δεν ακούστηκε καθόλου ευχάριστα. Παραπέμπει σε πολιτική αυτοχειρία, με στοιχεία «…μίμησης πράξεως σπουδαίας και τελείας ηδυσμένω λόγω, …δι ελέου και φόβου περαίνουσα την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν».

Τις επόμενες μέρες κάποιοι θα περιμένουν στην Μπάγκα του Γιαλού συναθροισμένοι τους Καβαφικούς βαρβάρους… μια κάποια λύση ίσως. Θα μηρυκάζουν ιδεολογήματα πως η δημοκρατία δεν χαμπαριάζει από αδιέξοδα.

Όμως,

–άρθρον πρώτον: οι βάρβαροι ποτέ δεν ήταν λύση,

–άρθρον δεύτερον: η έλλειψη δημοκρατίας οδηγεί πάντα σε αδιέξοδο.

Αυτή είναι η παρακαταθήκη του salto mortale της παραίτησης του Χρήστου Βερώνη κι αυτό είναι που έμελλε να βιώσει η Generation V της Μυκόνου στην ενηλικίωσή της.

Έξοδος!***

~

* Κουζής Γεωργούλης: πρόεδρος της Κοινότητας Μυκόνου επί 22 χρόνια και 4 μήνες και δήμαρχος ή δημαρχεύων επί 12 χρόνια και 8 μήνες (ένα σύνολο 35 χρόνων), μια θητεία που ξεκίνησε τον Μάρτη του 1920 και τελείωσε τον Νοέμβρη του 1964 με λίγα ενδιάμεσα διαλείματα.

** Δεκάδες άλλοι λόγοι κι ανάμεσά τους κάποιοι που πληγώνουν τ’ αυτιά μας, γιατί δεν είναι αντάξιοι ούτε του νησιού που αγαπήσαμε, αλλά ούτε και της προσωπικότητας του Χρήστου Βερώνη, μπορεί να αποσιωπώνται εδώ, αλλά θα υποχρέωναν τον μέχρι χτες δήμαρχο Μυκόνου να μιλήσει ξεκάθαρα για τους λόγους της παραίτησής του.

***

http://vlemma.wordpress.com/2008/08/23/kosmodromio-mykonos/

https://karvouna.wordpress.com/2008/07/31/mykonos/

http://zepos.blogspot.com/2009/01/blog-post.html

http://www.e-mykonos.gr/index.php?MODULE=bce/application/pages&SiteID=2520