Σαρδέλες

Υποψιάζομαι πως «πιάνει» το μάτι μου. Κι ας μην τα πιστεύω αυτά. Κυρίως με τα ψάρια. Μη δω δηλαδή «στραβά» ψάρι, το μέλλον του είναι προδιαγεγραμμένο.

Καληώρα ένα πρωινό πριν από δυο βδομάδες.

Είχε σαρδέλα η Μπάγκα. Τη ζήλεψα. Έλα μου όμως που το σπίτι είχε ορίσει βραστό, να βγει και η ψαρόσουπα για τα παιδιά… Τη γλύτωσε η σαρδέλα. Προσώρας! Γιατί είπαμε: το μάτι μου σκοτώνει …ψάρια!

Πήρα ένα λούτσο, δυο σκορπινάκια και δυο χάνους!

Στο καφενείο του Γιαλού, λίγο αργότερα, στον δεύτερο καφέ, πέρασε περιχαρής ο Μερκούρης. Στο χέρι του σακκούλα πλαστική και μέσα της σαρδελες.

-Καλώς τον!

-Πήρα σαρδέλα.

-Τη βλέπω κι όχι μόνο τώρα, είναι καμιά ώρα που την κυαλάριζα στην Μπάγκα.

-Και γιατί δεν πήρες;

-Πήρα λούτσο! …Μη τη χαραμίσεις όλη με μαγειρέματα. 

-Ωμό ψάρι δεν τρώω…

-Χάνεις! Τουλάχιστον να τις κάνεις στον φούρνο. Θες συνταγή;

-Να σου πω τι θέλω; Να ‘ρθεις το βράδυ να τις μαγειρέψεις…

 

Καλά είπα πως πιάνει το μάτι μου. Το ξερα ‘γω πως δεν θα μου γλύτωναν!

Στις εννιά το βράδυ ήμουνα εκεί, βορνά. Στο ζεστό ερημητήρι του Μερκούρη, στο λόφο πριν απ’ το Φανάρι. Είχε ήδη καθαρίσει ένα κιλό σαρδέλες και περίμενε.

Πάμε κι εμείς χωρίς χασομέρια με λόγο και εικόνα. Έχουμε τέσσερα στόματα και μπόλικια τεστοστερόνη να μερέψουμε!

 

Σαρδέλες στο φούρνο. 

Ένα κιλό σαρδέλες.

4-5 φυλλαράκια φασκόμηλο

4-5 ντομάτες και λίγες τύπου τσέρι

ελαιόλαδο 

αλάτι, πιπέρι

4 πιπεριές κόκκινες καυτερές

Το καθάρισμα της σαρδέλας είναι απλό. Αφαιρούμε το κεφάλι, με το δάχτυλο τραβάμε τα εντόσθια και ξεπλένουμε. Τα λέπια φεύγουν με τρίψιμο στο ξέπλυμα. Τις αλατίζουμε και τις αφήνουμε να στραγγίξουν καλά σε τρυπητό. Προτιμάμε ημίχοντρο αλάτι.

Ψιλοκόβουμε το φασκόμηλο (χρησιμοποίησα μόνο 4-5 φυλλαράκια γιατί ήταν πολύ μυρωδάτο, άγριο, Καριώτικο και το φοβήθηκα μη σκεπάσει τη σαρδέλα). Πλένουμε τις ντομάτες και τις κόβουμε ροδέλες. Λαδώνουμε ένα μέτριο ταψί αλατίζουμε, τρίβουμε πιπέρι και σκορπάμε το μισό φασκόμηλο. Ανακατεύουμε, φροντίζοντας να λαδωθεί όλη η επιφάνεια του ταψιού και να σκορπιστεί παντού το φασκόμηλο. Απλώνουμε στο ταψί τις ροδέλες της ντομάτας, ώστε να δημιουργήσουμε μια βάση. Πάνω τους τοποθετούμε σε σειρά κυκλκή τις σαρδέλες.

 Ολοκληρώνουμε τον κύκλο με τις σαρδέλες πυκνοστρωμένες πάνω στην ντομάτα, κουκίζουμε πιπέρι και το υπόλοιπο φασκόμηλο. Δίνουμε χρώμα στο ταψί με τα ντοματάκια κομμένα στη μέση. Απλώνουμε σε διάφορα σημεία τις πιπεριές. Για το δικό μου γανωμένο στομάχι θα τις προτιμούσα ψιλοκομένες και σκορπισμένες από πριν μέσα στο λάδι. 

Στην παραπάνω εικόνα να σημειώσουμε, για την ιστορία, πως ο …άρτι χειρουργημένος της παρέας, ο χρεωμένος την λίστα οίνου, παρέλαβε το δεξί (άνευ πιπεριάς τεταρτημόριο). Σιδερένιος κι από ‘δω!  

 

Για το ψήσιμο δεν θέλουμε πάνω από 20 – 25 λεπτά στους 220 C. Στη δικιά μας περίπτωση όπου η χαλαρότης διέκρινε τις κινήσεις των συνδαιτυμόνων, το 150 C απεδείχθη μαγικό για τη …μια ώρα που χρειάστηκε η απόλαυση της πρώτης εκ των μονοποικιλιακών φιάλη οίνου (εκ δεξιών άρξασθαι)…

και των προσαρτημάτων του αφιερωματικού στη γλυκειά γοητεία της σαρδέλας δείπνου,

     

περι των οποίων πιθανόν να επανέλθουμε στο προσεχές. Άμα δηλαδή πτωχύνει ο μπλόγγερ κι αρχίσει τα παλιά συρτάρια να …ξύνει. Το συνηθίζουμε άλλωστε, ήδη από τον καιρό του πελαγίσιου κυνηγού (ή μήπως ήταν μαγιάτικο) να κάνουμε το ένα (ποστ) τέσσερα…

Αυτά τα ολίγα και κλείνουμε με μια χωρίς λόγια μαρτυρία. Τι χρείαν έχουμε άραγε λόγων:

 

Σημείωση: Η συνταγή είναι μοναστηριακή. Την βρήκα στα Μήλα του Μάγειρα με γαύρο. Τα μικρά σαρδελάκια της περίπτωσής μας, έκαναν μια χαρά την εναλλακτική. 

Υ.Γ. Το παρόν ποστ, αλλά ιδιαίτερα η παρακάτω φωτογραφία, είναι εξαιρετικά αφιερωμένα στους συνεπιβάτες ακτινιδιοκινούμενου οχήματος, που πορεύεται προς Μέλαν Δρυμό για παρακολούθηση συναυλίας υπό την σκιάν των Καρπαθίων. Εμένα να με συγχωρείτε αλλά θα τους περιμένω, δίπλα, Ουγγαρία μεριά. Έχω ραντεβού με μια φιάλη Egri bikavér και σαλαμάκι σ’ ένα υπόγειο Bor της Βουδαπέστης!

Advertisement