Δημοσιεύθηκε στην Athens Voice, Ιούλιος Αύγουστος 2011
Γεννήθηκα στο νησί των ανέμων. Το καταγράφω μόνο για έναν λόγο. Γιατί όταν το ακούω αυτό: το νησί των ανέμων, βγάζω καντήλες. Γεμίζει δηλαδή το σώμα μου φλύκταινες. Μια αηδία τόσο κλισέ όσο και η «γειτονιά των αγγέλων» ή «ο ομφαλός της γης». Η αλήθεια είναι ότι εδώ φυσάει και φυσάει πολύ. Όχι όμως παραπάνω απ’ όσο στην Τήνο ή τη Σύρο, τη Τζιά, ούτε κι από την Δήλο, τη Ρήνεια ή τα Γιούρα. Άρα έχουμε τουλάχιστον επτά νησιά των ανέμων: τα γνωστά Ανεμονήσια της τέως Νομαρχιακής Αυτοδιοικήσεως Κυκλάδων. Όλα κάτω από την ευλογία του ίδιου Δεσπότη. Αυτό να μη μας διαφεύγει.
Στον Άι Λούκα, φωτογραφία της Βιβής Χανιώτη
Το νησί έχει μια ενέργεια που το κάνει να διαφέρει από τ’ άλλα. Απ’ όλα τ’ αλλά. Έχει εκείνο το κάτι που σε κάνει να φέρεσαι αλλιώς, να του δίνεσαι ολοκληρωτικά, να κάνεις πράγματα, που αλλού δεν κάνεις. Κι αυτή η ενέργεια επιδρά σε όλους με τον ίδιο τρόπο… με ενέργεια. Προσωπικά, εκτός από το γεγονός ότι ενεργούμαι κανονικά, δεδομένου ότι όπως είπαμε γεννήθηκα εδώ, τελευταία έχω ανακαλύψει ή μάλλον με βοήθησαν άλλοι να το ανακαλύψω, ότι η ίδια ενέργεια εκλύεται και στη γειτονική Δήλο. Υπάρχει ένα θέμα με την νήσο Τραγονήσι, αν και κατά πόσο ανήκει στο αυτό ενεργειακό πεδίο. Ωστόσο μπορώ να διαβεβαιώσω ότι ποτέ μου εκεί δεν ενεργήθηκα αξιοπρεπώς, δεδομένου ότι ως βραχονησίδα δεν διαθέτει τουαλέτα. Η ενέργεια ωστόσο που υπερίπταται της φήμης της Μυκόνου και κάνει κάποιους να αιτιολογούν συμπεριφορές, ορέξεις και ανορεξίες, είναι που πολλαπλασιάζει τις φλύκταινες στο κορμί μου και επιθυμώ να σας διαβεβαιώσω δεν οφείλονται (το τσέκαρα αυτό) στο γεγονός ότι τρέφομαι συχνά με τηγανητούς κολλησιάνους τις γνωστές θαλάσσιες «ηλεκτροφόρες» ανεμώνες δηλαδή.
Η Μύκονος ακολούθησε στην ιστορική της διαδρομή την πορεία της γειτόνισσάς της, της Δήλου. Κανείς δεν την ήθελε αφ’ εαυτής της για την διαχρονική ομορφιά ή για το πλούτος της. Κανείς, ώσπου την ανακάλυψαν αρχικά μεν οι θαλασσοπόροι πειρατές του Αιγαίου, δευτερευόντως δε κάποιοι σύγχρονοι νεοέποικοι επενδυτές. Οι πρώτοι την επέλεξαν ως τον τόπο όπου ασκούσαν ένα είδος φιλανθρωπικού μπαζάρ. Υπό καθεστώς ημιελευθερίας αγόραζαν και πουλούσαν, ότι είχε αξία. Οι δεύτεροι της πήραν ότι είχε αξία και το πούλησαν, μπιρ παρά! Υπάρχουν ιστορικά ντοκουμέντα για τα πρώτα, ενώ για τα δεύτερα βοούν τα μεσημεριανάδικα, τα πρωινάδικα και όλα τα –άδικα στα οποία αρέσκονται τινές των ιθαγενών μόδιστρων τε και αρχόντων νυν και τέως. Φήμες ότι θα έχει το τέλος της Δήλου ελέγχονται για την ανακρίβειά τους. Δεδομένου ότι εδώ, σε σταθερών αξιών αντίκρισμα, βρίσκεται επενδυμένο το Ταμείο της σύγχρονης Αθηναϊκής Συμμαχίας, κανείς δεν είναι πρόθυμος να παίξει ρόλο Μιθριδάτη.
Η Μύκονος είναι ιερό νησί. Και εδώ θα πεις μοιάζει κατά πολύ της Δήλου της κλασσικής εποχής. Δεδομένης της ιερότητας, κανείς δεν γεννιέται πια εδώ. Όχι πως απαγορεύεται. Απλά οι ντόπιοι, από σεβασμό στους Θεούς που προστατεύουν το νησί, και στους επί γης εκπροσώπους τους πολιτικάντες, στέλνουν τις γυναίκες τους να γεννήσουν στην πρωτεύουσα. Το 2010 μάλιστα είχαμε την ατυχία να καταγραφεί μια (και μοναδική) γέννηση στο τοπικό Κέντρο Υγείας. Η γέννηση επιτρέπεται μόνο ως ατυχές γεγονός σε αντίθεση με τον θάνατο που συμβαίνει υπό καθεστώς απολύτου ελευθερίας. 52 θάνατοι συνέβησαν μόλις την χρονιά που πέρασε. Οι κάτοικοι ανήκουν στο είδος εκείνο των Ελλήνων, που γεννιούνται δημότες Αμαρουσίου, μετεγγράφονται στον Δήμο Μυκόνου, όπου και φιλοδοξούν να πεθάνουν ως Μυκονιάτες αυξανόμενοι με ταχύτατο ρυθμό. Το 2010 για παράδειγμα είχαμε 261 νέες οικογενειακές μερίδες. Επίσης, για να συμπληρωθεί η εικόνα, είχαμε 112 γάμους -70 θρησκευτικούς και 42 πολιτικούς- και συνολικά 145 πράξεις βαπτίσεων, ονοματοδοσιών, διαζυγίων κλπ.
Για να ‘μαστε δίκαιοι όμως οφείλουμε να μη δίνουμε και πολλή βάση στα στοιχεία, αφού εδώ συμβαίνουν χιλιάδες φλερτ την ημέρα, κάποια μάλιστα καταλήγουν σε σχέση, κάποια σε γάμο. Με την ίδια βεβαιότητα οφείλουμε να καταγράψουμε κάποιες χιλιάδες διαζυγίων τα οποία αν δεν είχαν τη Μύκονο ως αφορμή, την είχαν ως σκηνικό. Γιατί αυτό το νησί το ‘χει από πάντα του το χούι να σε παρασύρει του ύψους και του βάθους.
Στα στατιστικά, τουλάχιστον σε ‘κείνα των θανάτων δεν συμπεριλαμβάνονται τα όσα άπτονται του αστυνομικού δελτίου, ούτε τα τροχαία που καταλήγουν εδώ, ούτε κι εκείνα που το ΕΚΑΒ προλαβαίνει να εναποθέσει σε νοσοκομεία της Αθήνας. Για παράδειγμα, δεν πέθανε ποτέ εδώ πολίτης Αυστραλός με το όνομα Doujon Zammit και κάθε περί του αντιθέτου άποψις είναι υποβολιμαία, κακεντρεχής και ύποπτη.
Η πατρίς ευγνωμονούσα έστησε τρεις προτομές σε άξια τέκνα της: την Μαντώ Μαυρογένους, την Μέλπω Αξιώτη και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.
Μύθοι πάμπολλοι στο σώμα ενός νησιού παραμυθένιου. Μύθοι που στηρίζονται σε αλήθειες ή που γεννήθηκαν για να κρύψουν αλήθειες. Η Μύκονος εξακολουθεί να μας ξαφνιάζει για τις αντοχές της. Για την ικανότητα που έχει να χωρά όλων μας το παραμύθι.
Κάποιοι εδώ έχουν επιλέξει να ζήσουν. Κι είναι φορές που σκέπτομαι, πως σε όσο με αφορά προσωπικά, εγώ εδώ δεν ατύχησα, αλλά επέλεξα να γεννηθώ.
Δημήτρης Ρουσουνέλος
όλα στα κάρβουνα 
energizer post….άψογος
Μακάρι να αποδειχθεί κι ερεθισάιζερ, σύντροφε, αλλά που τέτοια τύχη.
Άλαλα τα χείλη κι ανεργές οι καρδίες των ασεβών.
Καλή επιλογή ο Άι Λούκας.Δείχνει τη μόνη σιγουριά-ή μου φαίνεται;
Να σου πω την αλήθεια Σελιτσάνε μου, πήγαινε μια χαρά με το concept, αλλά είναι και στο καθημερινό μου δρομολόγιο η επίσκεψη στον περίβολο του Αγίου, και το θέμα ήταν η αναφορά στ’ αγαπημένα του καθενός μας! Συμβαίνει στον τόπο ετούτο να μην είμαι απλός επισκέπτης, πολύ δε περισσότερο ούτε καν’ φιλοξενούμενος. Άρα έπρεπε να εμβαθύνω στα άδυτα του μύθου. Ως έπραξα άλλωστε!
Δεν σου φαίνεται. Είναι. 😉
Πολλες αληθειες ,μαλιστα οχι αληθειες , απλα λεγομενη πραγματικοτητα που ολοι βλεπουμε,ολοι ξερουμε και ως εκ θαυματος οι περισσοτεροι επιλεγουμε να κλεινουμε ματια και αυτια . Αυτο που με στενοχωρει γι’ αλλη μια φορα ειναι γιατι οι ανθρωποι που νοιαζονται αυτον τον αγαπημενο τοπο δεν ειναι στην θεση αυτων των , πραγματικα δεν ξερω πως να τους χαρακτηρισω, »αλλων» για να ειμαι ευγενικη.
Πράγματι η Μύκονος εξακολουθεί να μας ξαφνιάζει με τις αντοχές της,Όπως με τις ανοχές τις να χωρά όλων μας το παραμύθι. Ως πότε?
Δημήτρη να είσαι πάντα καλά.
Μεγάλες αλήθειες σοφά ειπωμένες. Μονολογώντας «επιτέλους!» διαβάζω αυτό το θαυμάσιο κείμενο που μάχεται τη φτώχεια πνεύματος την εκφρασμένη με τα δημοσιογραφικά clichés που θυμίζουν τα κακόγουστα Καλολογικά Στοιχεία παλιών σχολικών εκθέσεων. Ευχαριστώ τον Αη Λούκα και το παράδοξο τόσων θανάτων μα όχι γεννήσεων που ενέπνευσε το γράφοντα να εκφραστεί κι εκτός κουζίνας.
Ω, Δάφνη, Δάφνη, Δάφνη μου, καλή μου Δάφνη, Δάφνη μου!
Τσςςς σιγά και στην Πάρο φυσάει, και στην Πάρο δεν γεννιέται κανείς, και συνήθως δεν πεθαίνει αφού νοσοκομείο δεν έχουμε παρά μόνο ένα ψωροκέντρο Υγείας που αν χρειάζεσαι καμιά ένεση πας στο φαρμακείο δίπλα κι’ αγοράζεις. Ολα τα σοβαρά περιστατικά μεταφέρονται γρήγορα στην Αθήνα και πεθαίνουν εκεί με την ησυχία τους. Εχωμεν έτσι εντυπωσιακές λειτανίες στο λιμάνι όπου κατεβαίνει το φέρετρο από το πλοίο και το περιμένει η μαυροντυμένη κουστωδία, πολύ γραφικό, οι τουρίστες ενθουσιάζονται.
Επίσης έχωμεν μάρμαρο εν αφθονία (κάτι που εσείς δεν έχετε) και έχωμεν πλακοστρώσει και στολίσει τα πάντα. Εχωμεν επίσης και δύο εταιρίες μπετόν και με περισσή φροντίδα ωσονούπω θα καλύψουν όλο το νησί το οποίο ίζ φορ σέιλ.
Και μην σου πω ότι έχουμε και δέντρα ψηλότερα της μαρουλιάς.
Εγώ δεν γεννήθηκα στην Πάρο αλλά την ερωτεύτηκα σφοδρώς γαμότο, έτσι ώστε να υποφέρω με την τόση ανάπτυξη.
Α, μη μας μπερδεύετε καλέ κυρία, δεν έχουμε καν’ τον ίδιο δεσπότη.
Εξ’ άλλου το λέει και το τραγούδι… στην Πάρο και στη Νάξο, τον αέρα μου ν’ αλλάξω!
Και μιας και ομιλείτε περί λιτανειών: Πέθανε κάποτε στην Αθήνα ο αείμνηστος φίλος μας και μεγάλος ποιητής Πανάγος Αξιώτης.
Τον πήραμε λοιπόν σαν έφτασε από το λιμάνι να τονε πάμε στο νεκροταφείο.
Στο δρόμο ρώταγαν: Ποιος πέθανε; Απαντούσαμε: ο Αξιώτης.
Κι όλοι ήταν ευχαριστημένοι, καθώς δεν πέθανε ένας ακόμα δικός μας, αλλά ένας (Ν)αξιώτης!
🙂
Πόσες φορές θέλω ν απαντήσω στις ομορφιές που γράφεις,αλλά το πνεύμα μου δεν είναι τόσο σπινθηροβόλο και ο λόγος μου φτωχός και γι αυτό σιωπώ.Θέλω όμως να σου δηλώσω πως <>πολύ όταν διαβάζω τα κείμενά σου!Πιστεύω πως θα σου ταίριαζε καλύτερα ο ρόλος του συγγραφέα,παρά του αμπελουργού.Νάσαι καλά να μας ψυχαγωγείς με την γραφή σου.Καλή συνέχεια.
Καλή μου Ιωάννα, δεν είμαι αμπελουργός… μην ανησυχείς.