Σε είδα στα 16 μέτρα… R.I.P.

Σε είδα απόγευμα Σαββάτου, στα δεκάξι μέτρα μπρος μου. Κατέβαινα την Ιπποκράτους, λίγο μετά την Παπατσώρη. Προφανώς σε είδε πρώτος ο ταξιτζής κι είχε κάνει ήδη την απαραίτητη κίνηση του τιμονιού επί δεξιά.

Σκύβοντας ελαφρά με την τεράστια βαλίτζα στο πλάι:

-Σταθμό Πελοποννήσου, είπες (ή μήπως ήτανε Λαρίσσης; …δεν θυμάμαι).

Έγνεψε ο ταξιτζής θετικά μένοντας ασάλευτος στον χρυσοποίκηλτο θρόνο του. Έσυρες τη βαλίτζα πίσω. Κατέβηκα να βοηθήσω, τα είχες ήδη καταφέρει με το χάσκον πορτ μπαγκάζ. Κάθησα εγώ μπροστά πλέον, προσφέροντας την πίσω θέση, έτσι από πετριά ευγένειας.

-Δεν ήξερα πως ήτανε τόσο βαριά, είπε η σωφεράτζα καθώς μπήκες.

-Δεν πειράζει, αυτό ή το ‘χεις ή δεν το ‘χεις, μίλησα πρώτος εγώ, εκνευρισμένος που έκανε και πνεύμα το απαίδευτο γαϊδούρι με τιμόνι.

-Εγώ όμως δεν το ‘χω, είπες κι έννιωσα ήδη από την πρώτη σου κουβέντα την ένταση.

Στρίψαμε Καλλιδρομίου… χαμογελούσαν πλάι μας αμέριμνα στο Τμήμα τα όργανα της Τάξης. Γωνία Τρικούπη και Καλλιδρομίου ξέφυγε μια ντομάτα απ’ τον πάγκο του μανάβη. Έσπευσε ένα των οργάνων  και την έλιωσε με τη μπότα. Ήτανε σάπια, δικαιολογήθηκε, στην  κυρία που έσκυβε ήδη να την πιάσει. Κοκκίνησε η άσφαλτος ψηλά στην Χαριλάου Τρικούπη. Η ένταση ήταν εμφανής κι ακόμα εμφανέστερη η αδυναμία κατανόησης και ερμηνείας των φαινομένων. Ξέσπασε η γυναίκα στο σαρδόνιο χαμόγελο του οργάνου μ’ ένα: κρίμα, ήταν μια ντομάτα πολλά υποσχόμενη.

-Μα που πάτε; Έχει Λαϊκή η Καλλιδρομίου μέρα Σάββατο… βιάζομαι, θα χάσω το λεωφορείο, διαμαρτυρήθηκες από το πίσω κάθισμα.

-Εγώ απλά ζήτησα Μεθώνης και Ζωσιμαδών, χαμηλά στην Καλλιδρομίου… είναι το παζάρι των Δρόμων!

-Οι δρόμοι είναι κλειστοί από το παζάρι της Λαϊκής,  δεν το βλέπετε;

-Προφανώς συμβαίνει το ίδιο για σας, μόνο που χάνετε το δικό σας λεωφορείο με το δικό μου ταξί και σας βρίσκω λίγο επιθετική…

-Μα έπρεπε να πάμε ευθεία και στρίψαμε δεξιά..

-Το βλέπω, πολύ δεξιά το πήρε…

-Δεν φταίει, …εσείς του είπατε.

-Εγώ είπα απλά: Μεθώνης και Ζωσιμαδών από Καλλιδρομίου, μπορώ να πάω και με τα πόδια, αλλά όχι και να με αφήσετε στην Ιπποκράτους.

-Μα είναι πεζόδρομος η Μεθώνης, μπορείτε να πάτε με τα πόδια. 

-Παραλογίζεσθε και προφανώς δεν ευθύνομαι για το λεωφορείο. Να βοηθήσω θέλω. Προτείνω να κατεβούμε την Αραχώβης και να φύγετε από Στουρνάρη. Βλέπω και ΜΑΤ στην Ζωοδόχου Πηγής, υπάρχει μια ένταση αλλά δεν βρίσκω λόγους να την φέρουμε και μέσα σ’ ένα ταξί.

-Μα τι λέτε; Χάνω το λεωφορείο, σας λέω.

-Το έχετε χάσει ήδη πριν μπείτε σε τούτο το ταξί καλή μου. Να δείτε εδώ παρακάτω, γωνία Μεσσολογίου και Τζαβέλα μπορεί ακόμα μια ντομάτα να πάει στα χαμένα. Ένα τόσο δα μικρούλι ντοματάκι κόκκινο της νειότης, της φωτιάς και της ελπίδας μπορεί να πάει από μπότα μπάτσου. 

Σε λίγο χάθηκε κατεβαίνοντας τη Στουρνάρη. Πίσω σηκώνονταν  καπνοί, ακούγονταν κρότοι και δεν ήταν φευ της εξάτμισης του Ταξί. Κοκκίνησε η άσφαλτος γωνία Τζαβέλα και Μεσσολογγίου. Η ένταση ήταν εμφανής κι ακόμα εμφανέστερη η αδυναμία κατανόησης και ερμηνείας της εν ψυχρώ δολοφονίας ενός παιδιού. Ξέσπασαν τότε  γυναίκες κι άντρες στο σαρδόνιο χαμόγελο της εξουσίας  με μια πανστρατιά κι ένα: κρίμα, ήταν ένα παιδί, πολύ περισσότερο …ένα παιδί πολλά υποσχόμενο.

Δεν ξέρω που πήγες, σε ποια πόλη, αν άκουσες τα νέα στη διαδρομή, ήταν παιδί στα δεκαέξι του, δεν ξέρω αν κάηκε και η δικιά σου γειτονιά. Δεν είδα καν’ το πρόσωπό σου. Κι ούτε θα το κάνουμε εδώ σελίδα της Athens Voice. Κλέβω τον τίτλο της γνωστής στήλης, όχι από καμιά διάθεση επικοινωνίας, αλλά γιατί αυτή η εικόνα των ανθρώπων που ταξιδεύουν διαρκώς -έστω και διανύοντας την ελάχιστη απόσταση από το σπίτι ως το περίπτερο στη γωνία, ή φεύγοντας απλώς με μια βαλίτζα φορτωμένοι άγχος κι αυτή την απίστευτη ασυνενοησία στην καθημερινότητά τους μ’ ενοχλεί, με απωθεί, με θλίβει. Κι ακόμα περισσότερο με θλίβει που όλα αυτά συμβαίνουν μέσα μας και γύρω μας και συμμετέχουμε σ’ ένα αλισβερίσι χωρίς να υπολογίζουμε το πιο σιγουρο από τα δεδομένα μας πως «η ψυχή μας αύριο κάνει πανιά» και το μόνο που χρωστάμε μέσα μας και γύρω είναι αγάπη, έγνοια και καλή καρδιά.

Βλέπεις σήμερα πόσο σοβαρότερα πράγματα έχουμε να συζητήσουμε; Τινάχτηκε το καπάκι στον αέρα, η κατσαρόλα δεν άντεξε τόσο θυμό συσσωρευμένο εντός της. Και να σου πω την αλήθεια σήμερα αισθάνομαι την ανάγκη να δηλώσω μια και μοναδική ιδιότητα :

Πατέρας δεκαεξάχρονου!

κι αυτή είναι πιστεύω η πιο σημαντική απ’ όλες!

Ο γιος μου πίσω στο νησί -κι ο κάθε γιος μου, γιατί παιδιά μας είναι τα παιδιά του κόσμου- φοράει τα ίδια ρούχα με τον Αλέξη Γρηγορόπουλο, έχει το ίδιο χαμόγελο, έχει την ίδια φλόγα στην καρδιά, είναι ευτυχώς καλά,

κι όποτε τραγουδά:

«…Κόμμα και ρετσίνα

κι άσματα επινίκεια

Είμαι δεκαεξάρης

σας γαμώ τα Λύκεια…»

σίγουρα έχει τους δικούς του λόγους και τα δίκια του!

Αντ’ αυτού λοιπόν κατεβαίνω σε λίγο στην πλατεία, στην όποια ζωντανή πλατεία εκεί έξω!

Update:

Αν αύριο υπάρχει αυτός ο τόπος

κι αν αύριο υπάρχει κυβέρνηση σ’ αυτόν τον τόπο,

τότε να μου το θυμηθείτε θα βγει και θα ρωτήσει:

-Ποιός κυβερνά αυτόν τον τόπο;

Κι ύστερα θα γίνει …Τριανταφυλλίδης

και θα την κάνει για Παρίσι!

Links: εδώ, εδώ,εδώ, εδώ , εδώ, χρονολόγιο και άλλα εδώ ηχητικό ντοκουμέντο εδώ!