Justice before truth*

Δικαιοσύνη πριν από την αλήθεια*

του Δημήτρη Ρουσουνέλου

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Mykonos Confidential

Ιούλιος 2011

Η Μύκονος θα μπορούσε φέτος το καλοκαίρι να ήταν διαφορετική. Όμως δεν είναι. Κοιταζόμαστε στα μάτια και ξέρουμε ότι κάτι δεν πάει καλά. Δυστυχώς οι προτάσεις που έγιναν από ομάδες πολιτών, όπως και ο γράφων, έλαβαν 11% στον στίβο των τελευταίων Δημοτικών εκλογών. Την ίδια δε τύχη είχε και η προεκλογική τους πρόταση πέρυσι τέτοιον καιρό για ευρεία συνεργασία με επικεφαλής πρόσωπο κοινής αποδοχής. Αυτά όμως είναι ήδη παρελθόν. Το μέλλον της Μυκόνου ανοίγεται μπροστά μας. Δήμαρχο έχουμε εκλεγμένο με τη θέληση του λαού, φρόντισε μάλιστα εγκαίρως να κολλήσει δίπλα στο επίθετό του το προσωνύμιο «Μέγας» έτσι για να μην έχει ο ιστορικός του μέλλοντος μπαλαντζαρίσματα στην κρίση του. Τον Αθανάσιο Κουσαθανά – Μέγα, δήμαρχο Μυκόνου, ψήφισαν οι μισοί Μυκονιάτες. Οι άλλοι μισοί όχι. Την καλή ή την κακή του πολιτεία όμως όλοι πρόκειται να πληρώσουν με την καλή ή την κακή έννοια. Αν ενδιαφέρει η δική μου άποψη …ισχύει το δεύτερο. Το ξεκαθαρίζω γιατί σ’ έναν μικρό τόπο (ισχύει και στους μεγάλους βέβαια) οφείλεις αν εκφράζεσαι δημόσια, να έχεις ξεκάθαρη θέση.

Κυριακή στην πλατεία Μαντώς Μαυρογένους, προσκεκλημένοι των “Aγανακτισμένων συνελλήνων”, είχαμε την πιο τρελή συζήτηση. Συντηρητικών πολιτικών καταβολών γυναίκα έθεσε το ιδιάζον θέμα της προσωπικής της αγανάκτησης. Νομίζαμε ότι θα μας μίλαγε για μια ακόμα επιλογή από εκείνες που μας έφεραν στον ευρωπαϊκό πάτο. Για το πόσο όμορφα θα ήταν να ζούμε σ’ ένα νησί που η διοίκησή του λειτουργεί με αξιοπρέπεια. Για το πόσο τα στοιχειώδη λείπουν από την καθημερινότητα της δημόσιας εικόνας μας. Εκείνη όμως είχε μια τελείως δική της αιτία, εξόχως μυκονιάτικη με σφραγίδα ελληνικότητας.

-Είμαι εδώ για έναν λόγο συγκεκριμένο, σοβαρό και ουσιαστικό, είπε. Είμαι εδώ γιατί χάνω τη ζωή μου. Έχω δυο μαγαζιά, από την εργασία μου, με δάνειο της τράπεζας. Και τα δυο κλειστά. Ξενοίκιαστα δυο χρόνια. Το δάνειο τρέχει. Χρωστάω 15 δόσεις κι έχω τις δυο. Άνεργη πέντε μήνες τώρα. Ά ν ε ρ γ η! Κι όμως για το σύστημα είμαι προνομιούχος. Έχω οικόπεδο στη Μύκονο. Μάλιστα! Έχω διαπράξει το έγκλημα να διαθέτω, από κληρονομιά, ένα χωράφι (μιας απίστευτα πλασματικής) αξίας. Δώδεκα στρέμματα, με το νέο χωροταξικό στην καφέ ζώνη. Δεν χτίζει ούτε κελί για σταβλισμό προβάτων. Πληρώνω και φόρο μεγάλης ακίνητης περιουσίας. Για δυο μαγαζιά ξενοίκιαστα κι ένα χωράφι του παππού. Δυο χρόνια στον μεσίτη, δεν βρίσκεται αγοραστής να το πάρει, ούτε κοψοχρονιά.

Κατάσταση γνωστή. Τα κλειστά καταστήματα, τα απούλητα κι ανοίκιαστα σπίτια είναι το πρώτο σημάδι αυτής της κρίσης. Η Μύκονος δεν εξαιρέθηκε του γενικού κανόνα. Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Πληρώνουμε για πράματα που κανένας δεν θέλει ν’ αγοράσει.

Αλλά δεν είναι μόνο η αγορά. Δυστυχώς ο τρόπος που συμπεριφέρονται αυτοί που ορίσαμε να φυλάνε Θερμοπύλες οδηγεί τμήματα του νησιού σε πλήρη απαξίωση. Χρόνο με το χρόνο λόγω της συνεχιζόμενης τακτικής της καύσης των σκουπιδιών επιβαρύνεται η γη και η ατμόσφαιρα, καταστρέφεται ο υδροφόρος ορίζοντας με επικίνδυνες για την υγεία των κατοίκων διοξίνες. Δεν είναι πια δυνατόν να γίνει αξιοπρεπής γεωργική ή κτηνοτροφική εκμετάλλευση. Μια τέτοιας μορφής επένδυση νότια και σε μεγάλη έκταση γύρω από τη Χωματερή, για λόγους επικινδυνότητας για τη δημόσια υγεία κινδυνεύει να κλείσει.

Είπε κι άλλα μέσα στην αγανάκτησή της. Ένα όμως ξεχώρισε:

-Γεράσαμε με τον φόβο πως θα πέσουν οι κουμουνιστές σαν την ακρίδα να μας φάνε την περιουσία. Κι όμως έμελλε ο καπιταλισμός να μας διαλύσει, να μας αφήσει χωρίς δουλειά και να μας κλείσει τα μαγαζιά. Ψηφίζω κάθε φορά στο νησί τα «χαϊδεμένα μας παιδιά» και χάρη στη δική τους πολιτική ανικανότητα απαξιώνεται η χρυσοπληρωμένη γη. Ακόμα και τώρα που κανείς δεν την αγοράζει, οι κρατικές υπηρεσίες και τα τσακάλια των ΜΜΕ την μετράνε σαν ίσης αξίας με τα φιλέτα της περιοχής των Ανακτόρων.

Τα όσα είπε η γυναίκα ωχριούν μπροστά στο σοκαριστικό τηλεφώνημα της επόμενης μέρας. Στην άλλη άκρη της γραμμής η μάνα ενός φίλου. Όχι από ‘κείνους τους «φίλους» του Facebook, φίλος αληθινός με σάρκα και οστά, κρεατένιος:

-Σώστε το παιδί μου, δεν αντέχουμε άλλο. Για μια βδομάδα ένα μήνα το πολύ. Τέσσερα χιλιάρικα…

Δεν με είχε συνηθίσει σε τέτοιο τρέμουλο φωνής. Φοβήθηκα, αυτή είναι η αλήθεια, φοβήθηκα. Για το φίλο. Για ό,τι μας περιμένει.

Απίστευτο αυτό που συμβαίνει. Γνωρίζουμε τους φταίχτες κι εδώ στον μικρόκοσμό μας κι έξω απ’ αυτόν. Ε, και; Άλλαξε τίποτα στη ζωή όσων ενέχονται σε όλο αυτό το νταλαβέρι διαπλοκής, υπεξαίρεσης και κακοδιαχείρισης; Ζουν και βασιλεύουν με περισσότερες εξουσίες από πριν. Με μαύρο παρελθόν, σκοτεινό παρόν και μέλλον σκοτεινότερο. Γιατί εδώ είναι Ελλάδα δεν είναι παίξε γέλασε. Ο κατηγορούμενος είναι αθώος μέχρι να καταδικαστεί. Συνήθως συμβαίνει να είναι αθώος και μετά την καταδίκη! Οι ίδιοι κατηγορούμενοι στην Αμερική θα είχαν ήδη συλληφθεί, θα είχαν τεθεί στο περιθώριο. Δεν θα τολμούσαν να κυκλοφορούν, όχι να θέτουν υποψηφιότητα και πολύ περισσότερο να κερδίζουν τις εκλογές. Τον δρόμο του Ντομινίκ Στρος Καν, που φάνηκε προς στιγμή να μας εντυπωσιάζει, εδώ τον έχουμε κάνει πανεπιστημιακή διατριβή στα ΑΕΙ της απάτης και της υπεξαίρεσης. Αρκεί μια καλή νομική κάλυψη. Και το στάτους δεν αλλάζει. Κι ας μεγαλώνει στο νησί ακόμα μια χαμένη γενιά. Κι ας κατεβαίνει στους δρόμους και στις πλατείες της Ελλάδας μια νεολαία έτοιμη για μετανάστευση. Φτάνει να μη χαλαστούν τα κεκτημένα της εξουσίας και η ματαιοδοξία όσων την στηρίζουν.

Σημείωση: Είναι ο 6ος χρόνος που κρατώ τη στήλη «POLITICS» στο περιοδικό MYKONOS CONFIDENTIAL των εκδόσεων Λυμπέρη και χαίρομαι πολύ που μπορώ να γράψω για έναν τόπο που αγαπώ, πράγματα που πιστεύω και τα οποία δυστυχώς επί χρόνια επαναλαμβάνουμε σε ώτα μη ακουόντων. Στο M.C. ένα κοινό τελείως διαφορετικό κι εν πολλοίς ανυποψίαστο τα διαβάζει κάθε χρόνο. Παλιοί και νέοι φίλοι του νησιού, «αγανακτισμένοι» με δίχως πλατεία, ξαφνιάζονται που υπάρχουν άνθρωποι στο νησί, που σκέπτονται διαφορετικά και προβάλουν άλλα πράγματα από αυτά που τους συνήθισε ως τώρα η (επι)κρατούσα ομάδα συμπολιτών μου. Τους καλώ ν’ αφήσουν τ’ αστεία, να προστρέξουν και να αισθανθούν τον τόπο σαν δικό τους τόπο. Όχι μόνο λίγο πριν, λίγο μετά τη βραδυνή έξοδο, ούτε όταν γεμίζει λύμματα το Ματογιάννι. Να διεκδικήσουν το δικαίωμα ζωής και αναψυχής σ’ έναν ευλογημένο νησί. Να απαιτήσουν το δικαίωμα στην ομορφιά και στον πολιτισμό, είτε αυτός αφορά στο καλλιτεχνικό, είτε στην καθημερινότητα των απορριμμάτων, της κυκλοφορίας πεζών και οχημάτων, είτε τέλος στη διαβίωση όλων μας εδώ χειμώνα καλοκαίρι.