Μια αβγά του κόκκορα στα κορίτσια παρακαλώ!

«…(ήρθε κάποιος) όρxεις φέρων πολλούς, τα μεν ουν γύναια ταλλ’ ηκκίζετο, η δ’ ανδροφόνος γνάθαινα γελάσασα… “καλοί γε, φησίν, οι νεφροί, νή την φίλην Δήμητρα” και δύ’ αρπάσασα κατέπιεν, Ωσθ’ υπτίους υπό του γέλωτος καταπεσείν (Αθήν. Δειπνοσοφιστές)»

Τρεις φορές ήρθε κοντά μου, στην πυροστιά, η Μάτζικα:

-Πες μου σε παρακαλώ και σταμάτα το δούλεμα, από ποιο θηλαστικό είναι η …ανατομική αυτή λεπτομέρεια.

-Είπαμε, δεν είναι θηλαστικό. Είναι κόκκορας. Κ ό κ κ ο ρ α ς! Και ναι ο κόκ-κο-ρας τα ‘χει μεγάλα και τρώγονται!

-Μα να ρωτήσω τώρα η ξανθιά: Τόσο μεγάλα; 

Το θέμα ετέθη σε συζήτηση γύρω από το τραπέζι, όπου κλήθηκε να τοποθετηθεί μια πανσπερμία συνδαιτυμόνων: Ιταλοί, Τούρκοι, Έλληνες, Αλβανοί, κυρίως όμως λαλίστατα κορίτσια της ατίθασης γενιάς των μπλόγγερς.

Για να μην τα πολυλογούμε, το συμπέρασμα στο οποίο άπαντες συμφώνησαν, είναι πως όλα τ’ αρσενικά έχουν α ρ χ ί δ ι α, αλλά το μέγεθός τους είναι ανάλογο με το πλήθος των θηλυκών που έχουν να κουμαντάρουν. Γιατί ώς πετιναράκι άντε και να χεις μια σύζυγο και δυο τρεις γκόμενες, το όλον 4. Ο κόκκορας όμως βρέξει χιονίσει οφείλει να καλαφατίζει γύρω στις εικοσιπέντε κότες ημερησίως. Αυτό εξηγεί και με το παραπάνω την εξ αντικειμένου βαρύτητα του εγχειρήματος, πλην όμως δεν μειώνει ούτε κατ’ ελάχιστον το σάστισμα των κοριτσιών στην όψι των περιώνυμων αβγών.

Με προσκάλεσε ο Αθήναιος στο post που ανέβασε χτες.

 

Δοκίμασα για πρώτη φορά αμελέτητα (μοσχαρίσια παρακαλώ) σε ένα καλό εστιατόριο πριν από περίπου 30 χρόνια. Το πιάτο θα μπορούσε εύκολα τα χρόνια εκείνα να χαρακτηριστεί γκουρμέ, ο σεφ έβαλε τα δυνατά του κι έφτιαξε ένα μεζεκλίκι ποίημα.

Από τότε πέρασαν χρόνια κι άλλα χρόνια. Ο opinel μου -μάρτυς αδιάψευστος- έχει χαρεί μαζί μου τον τεμαχισμό πλείστων όσων και ποικίλων…*

Σε ότι αφορά τη συνταγή με τ’ αβγά του κόκκορα, ιδού ο τρόπος της Κυριακής 5 Οκτώβρη.

Αβγά του κόκκορα σε ηδύχυλον κρομμύων

μεζεκλίκι για 4 μπλογκέρισες (αφιερωμένο)

Υλικά:

6 ζευγάρια άβγά κοκκόρων

μισή κόκκινη πιπεριά γλυκειά

1 καυτερή πιπεριά

1 κουταλιά βούτυρο

2 τσιμπιές αλεύρι

1 μεγάλο κρεμμύδι

μισό ποτήρι κρασί

θρύμπη και δεντρολίβανο (φρέσκα)

αλάτι πιπέρι

Παίρνουμε τα αβγά κοκκόρων πλυμένα και καθαρισμένα. Τα βράζουμε περίπου 20 λεπτά σε δυο ποτήρια αλατισμένο νερό. Λιανίζουμε τα κρεμμύδια και τα περνάμε από το τηγάνι μέχρι να γυαλίσουν και να πάρουν λίγο χρώμα. Αφαιρούμε τα αβγά και τα αφήνουμε σε πιάτο να κρυώσουν. Στο νερό προσθέτουμε τα κρεμμύδια και τ’ αφήνουμε να βράσουν αρκετή ώρα.

Κόβουμε τα αβγά κατά μήκος στη μέση, τα αλατίζουμε ελαφρώς και τα σοτάρουμε σε μια κουταλιά βούτυρο μαζί με την καυτερή πιπερίτσα ψιλοκομμένη και λίγη γλυκειά κόκκινη πιπεριά (για χρώμα). Προσθέτουμε το μισό δεντρολίβανο και δυο τσιμπιές αλεύρι, ανακατεύουμε να μυρίσει, σβήνουμε με μισό ποτήρι κρασί (ένα ροζέ αφρώδες του κτήματος Ξυδάκη πίναμε εκείνη την ώρα) και προσθέτουμε το συμπυκνωμένο πια ζουμάκι με τα κρεμμύδια. Αφήνουμε λίγο να ψηθεί και να δέσει η σάλτσα και σερβίρουμε σε πιατέλα.

Κουκκίζουμε τον υπόλοιπο δεντρολίβανο, πιπέρι, φρεσκια θρύμπη κι η Παναγιά να μας σ’χορνάει που αργήσαμε να πιούμε!

*Εδώ μ’ ένα κλικ διάφορα ευρήματα της αρχαιολογικής σκαπάνης:

https://karvouna.wordpress.com/2007/11/29/fidi_skizetai/

http://www.hungry.gr/getarticle.asp?id=2044&coms=yes

https://karvouna.wordpress.com/2007/11/23/orxeis_kokkorou/

http://olastakarvouna.blogspot.com/2006/12/i-feel-good.html