«…(ήρθε κάποιος) όρxεις φέρων πολλούς, τα μεν ουν γύναια ταλλ’ ηκκίζετο, η δ’ ανδροφόνος γνάθαινα γελάσασα… “καλοί γε, φησίν, οι νεφροί, νή την φίλην Δήμητρα” και δύ’ αρπάσασα κατέπιεν, Ωσθ’ υπτίους υπό του γέλωτος καταπεσείν (Αθήν. Δειπνοσοφιστές)»
Τρεις φορές ήρθε κοντά μου, στην πυροστιά, η Μάτζικα:
-Πες μου σε παρακαλώ και σταμάτα το δούλεμα, από ποιο θηλαστικό είναι η …ανατομική αυτή λεπτομέρεια.
-Είπαμε, δεν είναι θηλαστικό. Είναι κόκκορας. Κ ό κ κ ο ρ α ς! Και ναι ο κόκ-κο-ρας τα ‘χει μεγάλα και τρώγονται!
-Μα να ρωτήσω τώρα η ξανθιά: Τόσο μεγάλα;
Το θέμα ετέθη σε συζήτηση γύρω από το τραπέζι, όπου κλήθηκε να τοποθετηθεί μια πανσπερμία συνδαιτυμόνων: Ιταλοί, Τούρκοι, Έλληνες, Αλβανοί, κυρίως όμως λαλίστατα κορίτσια της ατίθασης γενιάς των μπλόγγερς.
Για να μην τα πολυλογούμε, το συμπέρασμα στο οποίο άπαντες συμφώνησαν, είναι πως όλα τ’ αρσενικά έχουν α ρ χ ί δ ι α, αλλά το μέγεθός τους είναι ανάλογο με το πλήθος των θηλυκών που έχουν να κουμαντάρουν. Γιατί ώς πετιναράκι άντε και να χεις μια σύζυγο και δυο τρεις γκόμενες, το όλον 4. Ο κόκκορας όμως βρέξει χιονίσει οφείλει να καλαφατίζει γύρω στις εικοσιπέντε κότες ημερησίως. Αυτό εξηγεί και με το παραπάνω την εξ αντικειμένου βαρύτητα του εγχειρήματος, πλην όμως δεν μειώνει ούτε κατ’ ελάχιστον το σάστισμα των κοριτσιών στην όψι των περιώνυμων αβγών.
Με προσκάλεσε ο Αθήναιος στο post που ανέβασε χτες.
Δοκίμασα για πρώτη φορά αμελέτητα (μοσχαρίσια παρακαλώ) σε ένα καλό εστιατόριο πριν από περίπου 30 χρόνια. Το πιάτο θα μπορούσε εύκολα τα χρόνια εκείνα να χαρακτηριστεί γκουρμέ, ο σεφ έβαλε τα δυνατά του κι έφτιαξε ένα μεζεκλίκι ποίημα.
Από τότε πέρασαν χρόνια κι άλλα χρόνια. Ο opinel μου -μάρτυς αδιάψευστος- έχει χαρεί μαζί μου τον τεμαχισμό πλείστων όσων και ποικίλων…*
Σε ότι αφορά τη συνταγή με τ’ αβγά του κόκκορα, ιδού ο τρόπος της Κυριακής 5 Οκτώβρη.
Αβγά του κόκκορα σε ηδύχυλον κρομμύων
μεζεκλίκι για 4 μπλογκέρισες (αφιερωμένο)
Υλικά:
6 ζευγάρια άβγά κοκκόρων
μισή κόκκινη πιπεριά γλυκειά
1 καυτερή πιπεριά
1 κουταλιά βούτυρο
2 τσιμπιές αλεύρι
1 μεγάλο κρεμμύδι
μισό ποτήρι κρασί
θρύμπη και δεντρολίβανο (φρέσκα)
αλάτι πιπέρι
Παίρνουμε τα αβγά κοκκόρων πλυμένα και καθαρισμένα. Τα βράζουμε περίπου 20 λεπτά σε δυο ποτήρια αλατισμένο νερό. Λιανίζουμε τα κρεμμύδια και τα περνάμε από το τηγάνι μέχρι να γυαλίσουν και να πάρουν λίγο χρώμα. Αφαιρούμε τα αβγά και τα αφήνουμε σε πιάτο να κρυώσουν. Στο νερό προσθέτουμε τα κρεμμύδια και τ’ αφήνουμε να βράσουν αρκετή ώρα.
Κόβουμε τα αβγά κατά μήκος στη μέση, τα αλατίζουμε ελαφρώς και τα σοτάρουμε σε μια κουταλιά βούτυρο μαζί με την καυτερή πιπερίτσα ψιλοκομμένη και λίγη γλυκειά κόκκινη πιπεριά (για χρώμα). Προσθέτουμε το μισό δεντρολίβανο και δυο τσιμπιές αλεύρι, ανακατεύουμε να μυρίσει, σβήνουμε με μισό ποτήρι κρασί (ένα ροζέ αφρώδες του κτήματος Ξυδάκη πίναμε εκείνη την ώρα) και προσθέτουμε το συμπυκνωμένο πια ζουμάκι με τα κρεμμύδια. Αφήνουμε λίγο να ψηθεί και να δέσει η σάλτσα και σερβίρουμε σε πιατέλα.
Κουκκίζουμε τον υπόλοιπο δεντρολίβανο, πιπέρι, φρεσκια θρύμπη κι η Παναγιά να μας σ’χορνάει που αργήσαμε να πιούμε!
*Εδώ μ’ ένα κλικ διάφορα ευρήματα της αρχαιολογικής σκαπάνης:
https://karvouna.wordpress.com/2007/11/29/fidi_skizetai/
http://www.hungry.gr/getarticle.asp?id=2044&coms=yes
really enjoyable post – both the rooster’s ‘eggs’ and the use of the ancient greek
Έχω την αίσθηση ότι εσείς κι ο κ.κ.μοίρης ασχολείστε με τα ίδια πράγματα.Μόνο που εκείνου δεν τρώγονται με τίποτα,ενώ τα δικά σας(?) φαίνονται λαχταριστά.
Αχ, αχ και πάλι αχ, με ξεμπρόστιασες αδέλφι μου. Έλαμψε η «τόση ξανθοσύνη γύρω μου κι εντός»!
Πάντως, εξαιρετικά τ’ αυγά του κόκκορα, εκτός από μεγαλοπρεπή 😉
Δεν ξερω για τα…αυγα του κοκκαρα αλλα αν τον κανεις κρασατο….
μουκια και συγχωριο..:)
Α, μάλιστα. Άνοιξε και φέτος η σαιζόν των ευνουχισμών. Μαθαίνω ότι χτυπά τη Μύκονο κάθε χρόνο – κάπως έτσι κι η Ινδία έχει την εποχή των μουσώνων αν δεν κάνω λάθος… 😉
Θυμάμαι μάγειρα παλιάς ταβέρνας λίγο έξω από τα Χανιά, ο οποίος ήταν ονομαστός για τα κουνέλια του και τα περί ων ο λόγος αυγά. Μετά από χρόνων πιέσεις μας έσκασε το μυστικό. Αφού τα έβραζε για λίγο σε αλατισμένο νερό, τα έκοβε στη μέση και τα άφηνε 4-5 ώρες σε χυμό κρεμμυδιών και ελάχιστο κρασί. Μετά τα τηγάνιζε σε στακοβούτυρο. Τι να σας πω… Ήταν ένα μεζεκλίκι που προκαλούσε ρίγη συγκίνησης.
Αρχίσαμε! Σειρά έχει η σφαγή της σαρδέλας με το δάχτυλο αν θυμάμαι καλά. Πάω τώρα να υποστώ τον χλευασμό του χασάπη. Έπεται ο ψαράς 🙂
@Maria,
thanks to the Ancient Greeks, they ‘ve said everything before us …for us!
🙂
@selitsanos,
Εγώ κι ο ΚΚΜοίρης αγαπάμε τα ίδια πράγματα μόνο που εγώ τα πάω λίγο παραπέρα, αντλώντας μέχρι και την τελευταία σταγόνα ηδονής απ’ τα ημαρτημένα.
@Magica de Spell,
είναι που δεν έχεις δοκιμάσει τ’ αβγά του κούβακα. Αλλά που θα μου πας, δεν θα σε ξανατραπεζώσω κι εσένα και τις φιλενάδες σου!
Τα του χελίου έχω φυλαγμένα για τ’ αγοράκια.
@requerdos.
Α, καλά τώρα και που να δοκιμάσεις όρχεις κρασάτου κοκκόρου.
Μα καλά ένα ερώτημα: όταν τον τρως κρασάτο τα αμελέτητά του… τι τα κάνεις;
@μπαμπάκις.
Ακριβώς έτσι σαν «φυσικό φαινόμενο». Άλλοι το απολαμβάνουν σαν βροχή στο πρόσωπο κι άλλοι ανοίγουν ομπρέλες!
Ε, εγώ -διατί να το κρύψομεν άλλωστε- είμαι και της βροχής και της λιακάδας… αλλά όταν βρέχει μ’ αρέσει να βρέχομαι.
@Mariana Kavroulaki,
Αυτό κι αν είναι …μαγειρική μεσοτοιχία!
🙂
@hdd345f
Ρε συ, ο χασάπης σου είναι καλός άνθρωπος τελικά (για να τον κρατάς ακόμα) αλλά κάτι σου κρύβει. Είναι βλέπεις και του νόμου ο πέλεκυς που υπερίπταται του πάγκου (και του μπαλτά) του χασάπικου.
Μάλλον πρέπει να συνεργαστούμε δια της μεθόδου της ανταλλαγής.
Πες μου τι σφάζεις να δω αν μπορούμε να επανεξατάσουμε το ζήτημα!
@
βρήκα αυτό:
http://www.new.facebook.com/group.php?gid=27024829165
Μα τα χίλια ευνουχισμένα χταπόδια!
Αυτό το «ηδύχυλον» συνεχίζει να μ’ ανάβει όπως και την πρώτη φορά!
Εχμ…. ερώτησις αφελούς ορεσείβιου; τον υπόλοιπο κόκκορα τι τον κάνετε; Τον πετάτε ή τον αφήνετε ζωντανό να βγάλει καινούργιο;
@kolpoloso,
Σιγά μην και έσβησες ποτέ σου εσύ που έπεσες μικρός στο καζάνι με τον ηδύχυλο.
@Σκύλος της Βάλια Κάλντα.
Όπα κι οι αφελείς περί τα ωά ορεσείβιοι στην πίστα πιούσιν την νήσσαν.
Ο καταψύκτης να ‘ν’ καλά, δυο δυο τα μάζευα μήνες τώρα για μια ώρα δύσκολη.
Για σένα φυλάω κάτι πιο εκλεκτό: ροφού πατσά!
τελικά όταν βρέχει αβγά , το χει η μοίρα μου να βρίσκομαι κάτω απ την τέντα των ευνουχισμένων
από τάιμινγκ άλλο τίποτε 😦
γεια σου δημητρη
θα σε πειραζε αν χρησομοποιουσα μια φωτογραφια απο εδω στο δικο μου blog;
@kkmoiris.
Τεντώσου έρχεται τσουνάμι καστράτων.
@maria verivaki
Χειριστείτε παρακαλώ τις φωτογραφίες των αβγών μου καταπώς επιθυμείτε.
🙂
cool – i hope you will enjoy my cretan politics post. i’ll let you know when i post it
the post is coming up tomorrow morning – if it’s not to your liking, just let me know and i will remove your traces
Ahhh, how did I miss this dish? I was tricked into eating αμελέτητα but they were delicious…would love to find a source to make them again.