Το γαμώτο που δεν έχει manual

(Η Φρατζέσκα ξεθηκώνει το γαμώτο της)

Bαριές μέρες, ασήκωτες.

Ίσως οι κρισιμότερες από την μεταπολίτευση ως σήμερα. Από τα περσινά επεισόδια του Δεκέμβρη μετά τον τραγικό θάνατο του 15 χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου από το άδικο κράτος, μας έμειναν πολλές σπασμένες βιτρίνες, το πλιάτσικο των πεταμένων του θεού στους παράδρομους του κέντρου και της Βάθη και μια τρύπα στην καρδιά για όσα φαίνονταν ότι θα έρθουν. Και ήρθαν.

Από χτές όμως κουβαλάμε στην πλάτη μας ένα γεμάτο φλεγόμενη οργή γαμώτο, που σκότωσε τρεις ανθρώπους, σακάτεψε τις ζωές των αγαπημένων τους, και είναι έτοιμο να πυρπολήσει κι άλλες.

Η πίεση, ο θυμός, το αίσθημα της αδικίας, η ανεργία, η ξεφτίλα της εκπαίδευσης όλων των βαθμίδων, οι φόροι, η ατιμωρησία των υπευθύνων, όλα ένα γαμώτο. Ένα τεράστιο , ασήκωτο γαμώτο που τρυπώνει στις σχέσεις μας με τα παιδιά μας, με τους φίλους μας, στις δουλειές μας, στις συναλλαγές μας, στο δίκιο μας. Ένα γαμώτο που σε στριμώχνει στις Δημόσιες Υπηρεσίες, σε απελπίζει στις δικαστικές αίθουσες, σε ξεφτιλίζει στα νοσοκομεία, στο δρόμο, στη θάλασσα, στα ματωμένα τοπία από την άναρχη δόμηση και την κατάχρηση. Ένα γαμώτο που χοντραίνει κάθε μέρα γιατί ο βουλευτής πάιρνει τεσσεράμισι χιλιάρικα σύνταξη στα δώδεκα χρόνια ρεμούλας κι ο πατερας μου μετά από 45 χρόνια σκληρής δουλειας, 400 ευρώ και «κάνε ότι μπορείς, γιατί εγώ δεν μπορώ να σε βοηθήσω παιδάκι μου». ‘Ενα χοντρό, παραφουσκωμένο και βρωμερό γαμώτο, γεμάτο κενές πολιτικές, αδιαφάνεια και ψέμματα.

Αυτό το γαμώτο, δεν έχει manual, δουλεύει, μεγαλώνει και προσαρμόζεται αυτόματα. Και κατοικεί μέσα μας. Κοιμάται και ξυπάνει κάθε μέρα στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας και καταλαμβάνει το καλύτερο και πιο δημιουργικό του κομμάτι. Χτες σκότωσε τρεις. Αύριο;