Όλα ξεκίνησαν από το μολαράκι του Άη Γιάννη όπου ο Δημήτρης Ρουσουνέλος στρώθηκε να καθαρίσει σκορπίνες και σκορπιουδάκια. Και κατέληξαν στο πού πρέπει να επενδύουν τα (ελληνικά) εστιατόρια. περ. Γαστρονόμος Μ’ αρέσει να καθαρίζω ψάρια δίπλα στη θάλασσα. Τα δικά μου, αυτά που μπαίνουν στην κατσαρόλα μου δηλαδή, δεν τα ’χει δει νεροχύτης. Ελπίζοντας σε… Read More No photos please!
Ένας νέγρος μου έφερε λίγο γάλα φοράδας μέσα σε μια ξύλινη κούπα, κι ένα κομμάτι ψητό αρνί.* Όπως εξομολογούνται σε συνεντεύξεις τους, οι μάγειρες βάζουν στην κουζίνα πρώτα ψυχή, ακολούθως τεχνική, ενώ παράλληλα μνημονεύουν προγόνους, δασκάλους από το ντόπιο ή το διεθνές μαγειρικό στερέωμα και πάντα νταραβερίζονται εξαιρετικής ποιότητας υλικά, φρέσκα κι εποχικά. Κανένας μάγειρας,… Read More Ο ψαράς και η ψυχή του
Μια σκορπίνα προχτές στην Πάγκα των ψαράδων έγραφε συγκεκριμένο όνομα στο αδρύ της κούτελο. Άντε να της αντισταθείς. Κουβαδάκι, σουγιαδάκι, μολαράκι, κόκκινη κόκκινη η πριγκηπέσσα. Μια κούκλα! Ίσα που πρόλαβε να πάει στο γάμο και να γυρίσει πίσω. Τι ποιο γάμο; Ιδού με το λαμπερό της μάτι, σαν έτοιμη από καιρό, χαλαρώνει (κι εγώ μαζί… Read More Μια σκορπίνα που την έλεγαν Δημήτρης
Το διήμερο 2 και 3 Φεβρουαρίου συμμετείχα στο συνέδριο «Valuing the food experience». Πολύ σημαντική συνάντηση για τον χώρο της γαστρονομίας και μάλιστα με μια προοπτική να μπει η ελληνική μαγειρική στην ατζέντα του τουριστικού προϊόντος. Κλήθηκα από τους διοργανωτές να μιλήσω στο πλαίσιο της ελληνικής κουζίνας, κυρίως αυτής του Αιγαίου και των Κυκλάδων, αναζητώντας… Read More Χωράει το ελληνικό τοπίο σ’ ένα πιάτο;
Χιλιαδού καλοκαίρι, 1982. Κατασκηνωτής με παρέα φίλων. Πέσαμε νύχτα με τον Γιώργο Κυπρή στη θάλασσα οπλισμένοι: ψαροντούφεκα, φακοί, μαχαίρια. Τα ψάρια μας κοίταζαν και τα κοιτάζαμε. Σμέρνες, σκορπίνες, δράκαινες. Δεν χτυπήσαμε τίποτα. Μείναμε μαγεμένοι να κοιτάμε. Ένα μουγκρί θυμάμαι ήτανε που μας έφερε κοντά στα βράχια της βόρειας ακτής. Κουλουριασμένο στην τρύπα της φωλιάς του,… Read More Ταξιδεύοντας σε μια δίνη συναισθημάτων
«Τω ακηράτω σου κάλλει και γλυκασμώ της σης ωραιότητος», …μια ιδέα αριστερό καταμάγουλο και το ‘να μάτι. Σου φάνηκε παράλογη η προειδοποίηση, ε; Να τώρα τι σου ‘μεινε! Τα οστά σου τα γεγυμνωμένα. Πεσκαντρίτσα! Ω πεσκανδρίτσα! Σε είπανε «αστακό του φτωχού», οι φτωχοί όμως -τους ρώτησα- δεν σε γνωρίζουν. Ο Λαζάρου σου έδωσε υπόσταση, σ’ έκανε V.I.P., ένα ψάρι για… Read More Νενεκρωμένη ωραθείσα επί πίνακι…
Κομμένα τα χαμόγελα. Δεν τσιμπάω καλή μου, και κυρίως δεν νηστεύω. Αν σ’ αυτό στηρίζεις τις ελπίδες σου να το επαναλάβω: Δεν νηστεύω! Ακούς; «…Όταν πιστεύω θάλασσα μονάχα και βυθό και προσκυνάω για κόνισμα έναν παλιό αστρολάβο πες μου, στην άγια πίστη σου, πώς να προσευχηθώ; σε ποιον να ξομολογηθώ και πού να μεταλάβω;…» (Νίκου… Read More Ύπαγε οπίσω μου!
Πρώιμη άνοιξη ζούμε στο νησί. Παπαρούνες κι αγριομαργαρίτες δειλά μεν, βγήκαν όμως στα σκεπά των χωραφιών. Αλλά περισσότερο είναι το ξιδάκι* που έχει κιτρινίσει τον τόπο. Αυτό όμως είναι χειμωνιάτικο να πεις! Αμέριμνα, σωστά ζιζάνια τα δυο σμαριδάκια της φωτογραφίας, ανταλλάσσουν άνθη. Προσφέρουν, από καρδιάς και αμοιβαίως, όρκους αιώνιας ευωδιάς. Το χαλί του δειλού «σπαρμένου» αναζητά εναγωνίως… Read More σμαριδάκια στο …χωράφι
Υποψιάζομαι πως «πιάνει» το μάτι μου. Κι ας μην τα πιστεύω αυτά. Κυρίως με τα ψάρια. Μη δω δηλαδή «στραβά» ψάρι, το μέλλον του είναι προδιαγεγραμμένο. Καληώρα ένα πρωινό πριν από δυο βδομάδες. Είχε σαρδέλα η Μπάγκα. Τη ζήλεψα. Έλα μου όμως που το σπίτι είχε ορίσει βραστό, να βγει και η ψαρόσουπα για τα… Read More Σαρδέλες
όλα στα κάρβουνα 