«…Ἀπὸ ἡμερόδεντρον ἀητέ, θέλω νὰ τρώω βαλάνια,
θέλω νὰ τρώω τυρὶ ἀλαφιοῦ καὶ γάλα ἀπ᾿ ἄγριο γίδι.
Θέλω ν᾿ ἀκούω τριγύρω μου πεῦκα κι ὀξιὲς νὰ σκούζουν,
θέλω νὰ περπατῶ γκρεμούς, ῥαϊδιά, ψηλὰ στεφάνια,
θέλω κρεμάμενα νερὰ δεξιὰ ζερβιὰ νὰ βλέπω...»
Σάββατο απομεσήμερο κίνησα να ποτίσω κάτι ξεχασμένα φυτά που τα επισκέπτομαι αργά και που.
Περνώντας από την Άνω Μερά, η πορεία μου ήταν για τον φούρνο, να πάρω κάτι να στυλωθώ κι έναν καφέ. Θαρρείς όμως και μέσα μου κάτι με έσπρωξε. Άφησα το αυτοκίνητο από τη μέσα μεριά της πλατείας, εκεί στη δροσιά των ευκαλύπτων. Το ‘χα σκοπό από καιρό να περάσω για ένα γεια στον καλό μου φίλο, τον Ηπειρώτη. Δυο χρόνια καραντίνας και λοιπών δυσκολιών μας είχαν εκ των πραγμάτων χωρίσει και δεν μου άρεσε καθόλου αυτό.
Ευκαιρία λοιπόν για μια μπύρα.
Χάρηκε, την ίδια στιγμή που με τον χαμογελαστό του τρόπο με μάλωσε που χάθηκα. Που χαθήκαμε!
Ζήτησα ντομάτες γεμιστές. Έτσι για να νιώσω πως το καλοκαίρι είναι πια εδώ. Και τον είδα με πρόσωπο φωτεινό να τις ακουμπά μπροστά μου στο τραπέζι. Και μια μπύρα, που ήρθε παγωμένη για να δροσίσει τη ζεστασιά της συνάντησης και της όμορφης ώρας. Κρίμα που δεν ήταν όλη η παρέα εδώ να χαρεί την στιγμή.
Πήγε κι ήρθε ξανά και ξανά.
Κάθε φορά είχαμε να πούμε:
για την πλατεία …για τα παιδιά του …τη δουλειά …τον μάγειρα που δεν βρίσκει …το πλατάνι που φύτεψε με τον ξάδελφό του Γιάννη μπροστά στην Παιδική Χαρά, αλλά δεν άντεξε το υφάλμυρο νερό …για τον τόπο του τον Γυμνότοπο της δημοτικής κοινότητας Φιλιππιάδας …την Ήπειρο …τα τυριά …την πολιτική…
Έφερε με την ευκαιρία, κέρασμα, Γαλοτύρι από το χωριό. Το είχα δει στον κατάλογο. Σημαίνον καταγωγής! Ένα εξαιρετικό τυρί που ήρθε να μου θυμίσει, με τον τρόπο που μόνο η γεύση μπορεί να σου ξυπνήσει, γλέντια και συνάξεις και χαρές, εδώ στον ίδιο τόπο, στο «εστιατόριο Βαρδάρης» με ντόπιες μουσικές, τον Μπαμπέλη, τον Καντενάσο, τον Ούλωφ. Την ίδια στιγμή θαρρείς ήρθαν στα αυτιά μου φωνές αγαπημένων ανθρώπων από τα διπλανά τραπέζια, ιερείς και λαϊκοί, χωραΐτες, χωριανοί, Ανωμερίτες, δεξιοί κι αριστεροί, τουρίστες που ψάχνουν κάτι διαφορετικό, ένα καφενείο όμορφων συναντήσεων, ένα εστιατόριο περιποιημένο, μπακαλιαράκια στο τηγάνι σκορδαλιά, λογής πίττες με φύλλο ανοιγμένο στο χέρι, μια πιατέλα λουκουμάδες…
Κι ο Μιχάλης, βράχος περήφανος, με τον καλό τον λόγο, με την ευγένεια και την αλεγρία της ηπειρώτικης καταγωγής, δουλευτής, χέρι-χέρι με την ακάματο σύντροφό του, με παιδιά που μάτωσαν τα γόνατά τους στην πλατεία της Άνω Μεράς, την όμορφη πλατεία που στήριξε και θα στηρίζει πάντα τα όνειρα του «Βαρδάρη».
Ο Μιχάλης ήταν ήρεμος, γλυκός με τις χάρες του όλες αποτυπωμένες στο πρόσωπό του. Έφυγε απροσδόκητα την επομένη, λίγες μόνο ώρες μετά την συνάντησή μας. Έφυγε ήσυχα. Έφυγε νωρίς. Έφυγε σαν όπως εκείνους…«ους οι θεοί φιλούσι» και «θνήσκουν νέοι». Ένας νέος με την παλικαριά, τη δύναμη και τη σοφία του εξηντάρη.
Ας μου συγχωρεθεί ο προσωπικός τόνος. Έχω μέσα μου έναν πόνο -γιατί έκατσα κοντά του μια ώρα μόνο. Αν μαλακώνει λίγο είναι που είχα τη χαρά αυτής έστω της τελευταίας συνάντησης και είχα έστω και άτυπα την ευκαιρία να του πω έναν καλό λόγο για λογαριασμό κοινών φίλων, που τον αγαπήσαμε σαν αδελφό, συναγωνιστή, ενεργό πολίτη, συνοδοιπόρο σε δύσκολες περπατησιές για τον τόπο. Έναν τόπο που αγάπησε και τον υπηρέτησε από την πρώτη ώρα που ήρθε στο νησί πριν από τρεις δεκαετίες. Γκαρσονάκι στη Χώρα σαν νέο παλικάρι, σερβιτόρος με πολύχρονη πείρα στην υπηρεσία του τουρισμού και τέλος εστιάτορας με ανοιχτή αγκαλιά, σφυρηλατημένος σαν όπως όλοι οι απλοί άνθρωποι της βιοπάλης, που χρόνια τώρα δένουν το τουριστικό ατσάλι, δοτικός, προσήνης και φίλος με όλους όσους πέρασαν από το μαγαζί του στην πλατεία, τον «Βαρδάρη»!
Μάλλον θα ήθελε ένα στίχο του αγαπημένου του ποιητή για κατευόδιο.
Από του Κώστα Κρυστάλλη την παρακαταθήκη, ο ακροτελεύτιος στίχος του ποιήματος «Στο Σταυραητό»:
«…Παρακαλῶ σε, σταυραητέ, γιὰ χαμηλώσου ὀλίγο
καὶ δῶσ᾿ μου τὲς φτεροῦγες σου καὶ πάρε με μαζί σου,
πάρε με ἀπάνου στὰ βουνά, τὶ θὰ μὲ φάῃ ὁ κάμπος!»
Έτσι με όλες του τις περισπωμένες, τις ψιλές και τις δασείες γιατί θέλω …θέλουμε, να μας θυμίζει τον ωραίο λόγο του Μιχάλη, την εκφορά και τον ήχο του, που έρχονταν από παλιά κοντά μας και που παραμένει ακόμα πλάι μας και μέσα μας.
όλα στα κάρβουνα 