Ό,τι αλλάζει ήταν για να αλλάξει.
Ό,τι μένει είναι γιατί οι άνθρωποι μπόρεσαν
να το φροντίσουν τυλίγοντάς το με την αγάπη τους.
Τόποι αγαπημένοι που ματώσαμε τα γόνατά μας.
Μορφές αγαπημένες οι τελευταίες που απομείναν να φυλάνε θύμησες από την εποχή της αθωότητάς μας.
Στην όψη της Μαρίας Πατεράκη δεκάδες πάνε κι έρχονται εικόνες από φευγάτες γειτόνισσες.
Από τη Ζαμπέτα, το Αννουσάκι, την Πετρουνέλα και τη Δέσποινα, ως την Ελένη, τη Σταματικώ, τη Μαριώ, τη Μίνα, τη Δήμητρα, την Κατίνα και τόσες άλλες.
Δεν ξαπόστασαν ποτέ.
Ταγμένες της ζωής.
Άλλες πικραμένες από τις βιασύνες του χάρου κι άλλες από της ζωής τα βάσανα.
Τις θυμάμαι και τις μνημονεύω κάθε φορά καθώς μετρώ τις ασπρισμένες ως και σήμερα Δηλιανές πλάκες τις παιδικής μου ηλικίας.
Ό,τι αλλάζει ήταν για να αλλάξει.
Ό,τι μένει είναι γιατί οι άνθρωποι μπόρεσαν να το φροντίσουν τυλίγοντάς το με την αγάπη τους.
Όλα που μας χαιρετάνε για πάντα, ας δεχτούμε ότι «τα σύννεφα, οι άνεμοι, τα κύματα» θέλουν παρέα στο αέναο ταξίδι τους και τα παίρνουν μαζί τους.
όλα στα κάρβουνα 