Για τα φετινά Βραβεία Ποιότητας
του Περιοδικού Γαστρονόμος
Το σκεπτικό για τα φετινά βραβεία του Γαστρονόμου μου αναλύθηκε τηλεφωνικά.
Έχοντας πελεκήσει έναν όρο, μια νέα λέξη: “γευσιθήρας” κι έχοντας περιγράψει έτσι την αφεντιά μου, κατάλαβα αμέσως τι μου ζητήθηκε. Τα εστιατόρια της καρδιάς μου.
Εκείνα που οι άνθρωποί τους είναι ταγμένοι σε αυτό που δημιουργούν την κάθε ημέρα. Εκείνα που οι άνθρωποί τους είναι ενταγμένοι στην τοπική κοινωνία επιλέγοντας κατά βάση προϊόντα που παράγει.
Εκείνα που οι άνθρωποί τους γνωρίζουν από που κρατά η σκούφια της πρώτης ύλης που παράγουν.
Εκείνα τέλος που οι άνθρωποί τους έχουν χρόνο να σε κοιτάξουν στα μάτια που λάμπουν από συγκίνηση και όχι στο χρώμα της πλαστικής σου κάρτας.
Αυτά τα εστιατόρια που στήνουν νόστιμα μενού με ραχοκοκκαλιά τον τόπο τους, που πιθανόν δεν γνωρίζουν από business plans. Που δεν πληρώνουν φαντάσματα να τους χτίζουν αυτό το ιδιότυπο των ημερών μας trafficking φίλων και ακολούθων στα social. Αυτούς τους ανθρώπους που δεν κατέχουν άλλο marketing πλην το να σου πουν:
–έφερε μόλις καλαμάρια ο καπτα-Γιώρης, θα βάλω ένα στη σχάρα για αρχή, έχω και ντομάτες του Αγράντη.
Και η λατρεμένη κυρία -με μάγουλα που κοκκινίζουν- ψηλά στην άλλη άκρη της Ελλάδας:
–να ‘ρθείτε και το πρωί, να δοκιμάσετε τις μαρμελάδες μας και τα ψωμάκια μας, να ‘χετε χρόνο, να πάμε κάτω στο κελάρι με τα κρασιά και τις προμήθειες που κλείνουμε στα γυάλινα βάζα ολοχρονίς.
Αυτά ή μάλλον τέτοια κι ας μην είναι όλα στη λίστα μας, τέτοια εστιατόρια βραβεύουμε. Αυτά που τιμούν οι ανά την Ελλάδα γευσιθήρες. Γιατί το χρωστάμε στη συνείδησή μας!
όλα στα κάρβουνα 