Πορτραίτα της φύσης – Portraits of Nature
Έκθεση φωτογραφίας της Στεφανίας Ρουγγέρη
Μύκονος 01-10/9/2017
«…Επέλεξα οι φωτογραφίες να είναι μεγάλες.
Να είναι στο δικό μας ανάστημα.
Να δούμε λίγο πιο μεγάλο το μικρό.
Αυτό που προσπερνάμε».
Η Στεφανία Ρουγγέρη συμπληρώνει φέτος μια 20ετία σαν εργαζόμενη στο νησί.
Παρακολουθώ τη φωτογραφική δουλειά της τα τελευταία χρόνια και πραγματικά μου δίνει μεγάλη χαρά.
Η ματιά της αναδεικνύει την ομορφιά, την απομονώνει από το περιβάλλον της -όποιο κι αν είναι αυτό- και δημιουργεί αυθύπαρκτα έργα τέχνης, απλά και κατανοητά από τον καθένα μας.
Με την νέα έκθεσή της, που εγκαινιάζεται απόψε στην πλαϊνή Αίθουσα της ΚΔΕΠΠΑΜ, στην οδό Ν. Καλογερά, οι φωτογραφίες της από τη χλωρίδα της Μυκόνου -άλλοτε ανθισμένη κι άλλοτε όχι- δεν δίνουν απλά πλούσιες πινελιές χρωμάτων, με μια λεπτομερή -τολμώ να πω συγκλονιστική- απεικόνιση, αλλά και έναν καταιγισμό συναισθημάτων που σηματοδοτούν την ελπίδα ότι τίποτα στο νησί δεν θα πάει χαμένο στο τέλος. Η φύση οικονομεί μια γλύκα και μια απαντοχή, που προσφέρονται απλόχερα σε όποιον έχει μάτια να δει την ομορφιά των πραγμάτων στη «ζωή που μας περιβάλει», αυτών των ελαχίστων πραγμάτων, που συχνά προσπερνάμε στην βιαστική εποχή μας.
Ευχαριστούμε Στεφανία για τα λουλουδένια σου πορτραίτα και για το μεστό και ισορροπημένο κείμενο που συνοδεύει την δουλειά σου.
Αυτό που
προσπερνάμε.
Υπάρχουν μερικά πράγματα που αγαπάμε
να κάνουμε, που σταματούν τη σκέψη,
που μας κάνουν να χάνουμε το χρόνο.
Για μένα αυτό είναι η φωτογραφία. Ερασιτεχνικά
και αυτοδίδακτα.
Ζώντας εδώ στο νησί, οι ευκαιρίες για
φωτογραφία είναι πολλές. Το σκηνικό/τοπίο
αλλάζει τόσο γρήγορα κάθε μέρα, που η
μηχανή γίνεται προέκταση του σώματος για
να αποφύγεις αυτό το «…αχ! και να σε είχα
εδώ!» του φωτογράφου.
Εκτός από τα σύννεφα, τον αέρα, τη θάλασσα,
και την καλοκαιρινή λαοθάλασσα, αυτό
που υπάρχει πολύ εδώ είναι γη, χώμα.
Κι αυτή η γη έχει χώρο να αναπνεύσει και να
ανθίσει. Κι έτσι γίνεσαι απ’ τους τυχερούς –
αν το προσέξεις. Νιώθεις χαρά όταν η άνοιξη
έρχεται και με το φως του ήλιου το χώμα
γίνεται ζωή.
Κάποιες φορές απ’ το Φλεβάρη σκάνε
παπαρούνες ξεγελασμένες απ’ την πρώτη
ζέστη, μα τα κατακίτρινα ξυδάκια είναι αυτά
που έχουν το πάνω χέρι στην αρχή.
Ύστερα παίρνουν σειρά τα άλλα χρώματα: το κόκκινο,
το μωβ, το βιολετί. Τις παπαρούνες, τα
ξυδάκια και τις αβιόλες ξέρω να τα ονομάζω.
Τα αλλά τα λέω «λουλούδια» και τα πιο ξερά
«αγκάθια». Και αυτά που εδώ στη Μύκονο τα
λένε ρόβους. Όμως δε με ενδιέφερε ποτέ τι
είδος είναι στ’ αλήθεια.
Οι φωτογραφίες είναι κοντινές.
Πορτραίτα τα λέω. Την προσοχή μου πάντα τραβούσε
η λεπτομέρεια, το χρώμα, τα μικρά υγρά
διαμαντάκια που αφήνει πάνω τους η πρωινή
υγρασία του νοτιά. Το κάθε ένα διαφορετικό
και ξεχωριστό. Κανένα ίδιο. Κάποια, μικροί
πλανήτες για άλλους κατοίκους.
Κάπου μέσα εκεί, ήθελε και η φαντασία μου
να πάρει μέρος. Η έκθεση αυτή έχει σκοπό να
μοιραστεί το χρώμα, την ομορφιά, τη ζωή που
μας περιβάλλει. Το αγκάθι είναι πολυ όμορφο
αν το προσέξεις. Τόσο πολύπλοκο!
Επέλεξα οι φωτογραφίες να είναι μεγάλες.
Να είναι στο δικό μας ανάστημα.
Να δούμε λίγο πιο μεγάλο το μικρό.
Αυτό που προσπερνάμε.
……………………………………. Σ.Ρ.
όλα στα κάρβουνα 