Still life, επί το αγγλικότερον, με τυρί, …λαπ τοπ και σουγιά!
κι ακόμα καλύτερα: αναζητώντας την χαμένη έμπνευση, σ’ ένα δισκάκι βρετανικά τυριά*.
* από το κίτρινο στο βάθος αρχίζοντας και συνεχίζοντας clockwise:
mature cheddar, dorstone, goat milk ragstone, mature blue stilton, oakwood smoked truckle , stinking bishop Charles Martel, linconshire poacher-unpasteuris κι ένα μαλακό τυρί με cranberries.
όλα στα κάρβουνα 
Ο καλύτερος τρόπος νά αρχίσεις ένα Κυριακάτικο πρωινό τού Νοέμβρη,πολύ πιό συγκινητικό από οποιαδήποτε άλλη Nature Morte οποιουδήποτε ζωγράφου!
wonderful synthesis, i miss cheddar cheese very much – graviera just doesn’t do it for me
Και τα γυαλιά;Ξεχάσατε τα γυαλιά.
(Και μην λέτε «εγγλέζικα».Η Σκωτία είναι πλέον αυτόνομη με δικό της κοινοβούλιο.Και οι σκωτσέζοι ξέρετε πόσο αγαπάνε τους εγγλέζους.Θέλετε να δημιουργήσετε διπλωματικό επεισόδιο;Βρετανικά να λέτε…).
@ Σελιτσάνος, Τίποτα δε ξέχασε. Τα γυαλιά είναι κόλπο του εικαστικού. Για να προκαλέσει την συμμετοχή σας στο έργο. Άλλοι το λένε δόλωμα. Έτσι κι αλλιώς, άλλος τρόπος για να τσιμπήσετε δε βλέπω να υπάρχει. 🙂
@Alex
Πάει …πέθανε, έχετε δίκιο, απόλυτο!
@Maria Verivaki.
Ξέρω, σας κολάζω μπατ Αι κεν ντου ιτ γοιδ ένυ τσιιζ!
@Σελιτσάνος
Μα τα γυαλιά τα είχα πιάσει για να διαβάσω την ετικέτα του κρασιού -για το οποίο πρέπει να περιμένουμε την απορία του Μπαμπάκη για να μάθουμε λεπτομέρειες.
Το Βρετανικό διορθώθηκε ήδη. Ευχαριστώ!
@hdd345f.
Όπως θα δείτε στη συνέχεια της ιστορίας την οποία προσδοκούμε ότι θα προκαλέσει ο οινόδουλος Μπαμπάκις (Κυριακή με φταρνίσματα τον περιμένει πρωί πρωί) υπήρξαν συνδαιτυμόνες.
Η εικόνα πιθανόν να είναι στημένη, στοχεύοντας ακριβώς δίκην μαλάγρας να ικανοποιήσει το πεινασμένο αισθητήριο των περιφερομένων ανά τα blogs μια Κυριακή πρωί με «Gourmet» και φρέσκια «Κουζίνα» στον Ελεύθερο Τύπο με την υπογραφή του κυρ-Ηλία.
Κοντολογίς σε σωστό δρόμο η παρατήρησή σας.
Καλημέρα!
Δάκρυσα στη θέα αυτής της φωτογραφίας.
Κύττα, Αθήναιε, μπήκα σε διάφορα μαγαζιά, κυρίως γαστρονομικού ενδιαφέροντως. Στα Harrod’s -την απίστευτη αυτή παιδική χαρά της χρυσελεφάντινης Αραβίδας- μπήκα από περιέργεια και θα έφευγα άμα τη εισόδω αν η Μάρω δεν ζήταγε νερό. Τέτοιο πράμα μόνο στο section «τρόφιμα» φίλτατε… κι εκεί ω, Θεοί!
Η συνέχεια μας βρήκε τετ-α τετ, πατέρα και κόρη, να πίνουμε στον πάγκο μπύρες και να απολαμβάνουμε jamon serrano iberico.
Εκεί -ομολογώ εδώ τα δικά μου δάκρυα- χρειαστήκαμε τη βοήθεια του κοινού κι επειδή το κοινό αγρόν εγγλέζικο ηγόραζε, είχαμε ευτυχώς το δικαίωμα ενός τηλεφωνήματος, με το οποίο από τα Πετράλωνα μας δώθηκαν τα απαραίτητα φώτα περί του πρακτέου στο θέμα «τυρί»!
Αχ Αχ ! Αυτα να τα βλέπουν όσοι λένε πως οι Βρετανοί δεν φτιάχνουν καλά τυριά!
Απ’ ό,τι γνωρίζω για τα jamon iberico έχετε κάνει στα νιάτα σας μεταπτυχιακό,με έτερον καππαδόκη λάτρη των «μουσείων».
(Αλλά προσέξτε το πηρούνι σας!Θα το λερώσετε το παιδί!Και μετά θα τρέχετε στο cleaning section).
@food junkie.
Την παροιμία: κάθε πουλάκι χαίρεται με τον κελαϊδισμό του, την ξέρεις φαντάζομαι.
Αν οι βρετανοί το ισχυρίζονται, κυττάνε γύρω μην ακούει κανένας Γάλλος, Ιταλός, Ελβετός… έτσι;
@Σελιτσάνος.
Το πιρούνι είναι του παιδιού. Το κρατάω γιατί έπρεπε να πατήσει το κουμπί για την αυτόματη φωτογράφιση (φαίνεται εξάλλου η διαολιά στη ματιά της) των 2 sec!
Πως και σας ξέφυγε ένα Windsor red ή ένα Dorser blue vinny?? Πάντως προτιμώ τα γαλλικά και τα ιταλικά τυριά…και μερικά δικά μας νησιώτικα.
Ζήλεψα.
Πολύ όμως.
Πρασίνισα από τη ζήλεια μου.
Να πω όμως και κάτι άλλο.
Δεν μ’ αρέσουν αυτές οι γενικεύσεις περί καταγωγής των τυριών. Το τυρί είναι ιδέα και το αγαπάς γι αυτό που είναι. Τη σύγκριση μεταξή Βρεττανικών, Γαλλικών, Ιταλικών, Ελληνικών κλπ, τη θεωρώ ατυχή. Τα τυριά έχουν τόσο διαφορετικές προσωπικότητες όπως και οι άνθρωποι. Τα γουστάρεις γι αυτό που είναι κι όχι για την καταγωγή τους. Τα λέω όλα αυτά, όχι διδακτικά, αλλά σαν απλή ερωτευμένη με το τυρί και cheese junkie από χρόνια. Το κύριο εμπόδιο σήμερα ανάμεσα σε μας και την απόλαυση του καλής ποιότητας τυριού, είναι κυρίως η βιομηχανοποίηση και η μαζική παραγωγή και βέβαια η ελλειπής ωρίμανση. Κατά τα άλλα, κάθε τυρί, είναι ένα λουλούδι.
Φιλιά.
με έχει φάει το πηγαιν’ έλα..
έρχομαι εδώ βλέπω τα τυριά σου, φεύγω και πάω στο ψυγείο. δεν έχω stilton και τσένταρ γιατί δεν τα πουλάνε εδώ, έχω άλλα όμως.
και τρώω λίγο από όλα, τα πιο πολλά με κρασί
όμως το κατσικίσιο πάντα με ψωμάκι προζυμένιο aux figues. το κύριο εμπόδιο στη δική μου περίπτωση η ρημάδα η δίαιτα 🙂
Καλή εβδομάδα.
@Mariana Kavroulaki.
Ω, φαντάζομαι θα μου ξέφυγαν κι ένα σωρό άλλα.
@magica de spell
Α, όλα κι όλα, εγώ τα τυριά τα γουστάρω και για την καταγωγή τους γιατί όσο καλά κι αν είναι δυο τυριά άλλες ιστορίες σου λέει ένα εγγλέζικο κι άλλες ένα αντίστοιχο ιταλικό όταν βρεθείτε τετ α τετ οι …τρεις σας.
Αυτό με την ωρίμανση ξαναπέστο.
@melissoula.
Καλά ντε, μπορείς να περάσεις σε κατάσταση: μανιτάρια, τώρα.
Αυτό το au figues… αχ!
Αυτό με την μπλε την μούχλα, δεν είναι ακριβώς…νεκρό. 😉
Γιαμ-γιαμ-γιαμ….
Και τι ήπιατε, για να έχουμε καλό ρώτημα;
@Κύττα, Μπαμπάκι,
Μόνο για αυτά τα …νεκρά δεν αποχωρίζομαι τα γυαλιά μου. Μην πέσει κανένα «ψιχουλάκι» και πάει χαμένο.
Ήπια, πρόλαβα και ήπια μια γουλιά Seira-1 της Οικογένειας Γεώργα, κλασσικά κι αγαπημένα!
Όμως εδώ να ομολογήσω ότι δεν είχε συνέχεια δεδομένου ότι πρόσκληση φίλου μ’ έκανε να πάρω τον δίσκο παραμάσχαλα και να τον πιούμε με Αργατία της Σπινθηροπούλου κι όταν με το καλό φτάσαμε στα μουχλιασμένα, τα ελεεινά και βρωμερά, μας κάλυψε ένα γλυκό του Μπουτάρη σ’ ένα τετράγωνο μπουκάλι, από Κρήτη μεριά που δεν θυμάμαι περισσότερα στοιχεία.