Κομμένα τα χαμόγελα. Δεν τσιμπάω καλή μου, και κυρίως δεν νηστεύω. Αν σ’ αυτό στηρίζεις τις ελπίδες σου να το επαναλάβω:
Δεν νηστεύω! Ακούς;
«…Όταν πιστεύω θάλασσα μονάχα και βυθό
και προσκυνάω για κόνισμα έναν παλιό αστρολάβο
πες μου, στην άγια πίστη σου, πώς να προσευχηθώ;
σε ποιον να ξομολογηθώ και πού να μεταλάβω;…»
(Νίκου Καββαδία, Τραβέρσο, Κοσμά του Ινδικοπλεύστη)
Αλλά τι πρόβλημα το ‘χεις εσύ; Από της θάλασσας τον παγωμένο σκοτεινό βυθό στη ζεστή άβυσσο της κόλασης …στην κοιλιά μου.
Σάμπως την τελευταία να την έχεις σε προτίμηση, λέω!
όλα στα κάρβουνα 
Ερμη Λ.Κ.!!!Τωρα τη βρισκει και με σκοτεινα πλασματα !
Τα βαζεις με την πεσκανδιτσα;Δεν τα βαζεις!
Το μονο που σε συμβουλευω ειναι να πας στο δωματιο , να σωρωσεις ολα τα ρουχα , να ριξεις απο πανω μπολικη παχυρρευστη χλωρινη!
Δηλαδή θα το φάτε αυτό το σιχαμένο, δοντερό (=με δόντια) και με αφρούς στο στόμα πλάσμα;
Ο Χριστός κι η Παναγία!!!!
Γιατί το λέτε αυτό, Νίνα; Δεν έχετε ακούσει ότι τα άσκημα ψάρια, όμορφα μαγειρεύουνται;
Το φάγαμε ήδη!
Ήταν θυμάμαι Παρασκευή!
Το βράδυ θα σου ανεβάσω γάτα …πρώτη μούρη, να το γεύεται!
@Σκύλε.
Eίσαι Θεός!
(Τώρα γιατί αν και Θεός μπήκες σε moderation… άγνωσται αι βουλαί του Υψίστου WordPress!)
…άντε και του χρόνου!